تو ای پری کجایی

به گمانم سال 51 یا 52 بود که آقای ابتهاج تازه شده بود مسئول موسیقی رادیو تلویزیون. به من زنگ زد و گفت:«علاقه­ مندم ملاقاتی با هم داشته باشیم». قراری گذاشتیم  در  دفترش در میدان ارگ و من رفتم و او شروع کرد به تعریف و  تحسین درباره کارهای من  و  بعد دعوتم کردند که بروم به منزلشان.در منوچهری. خانه باصفایی بود با باغچه که  شبش رفتم آنجا. شب قشنگی بود و برخی از کارهایی را که با دستگاه حرفه­ای شان ضبط کرده بودند گوش کردم. من خودم  کارهایی را که می­نوشتم و اجرا می کردم تنها یک بار گوش می کردم و دیگر هم فرصتی برای گوش دادن دوباره نداشتم و تاییدشان می کردم. هنگام گوش دادن به کارها  آقای ابتهاج گفتد:« خیلی دلم می خواهد که روی یک آهنگی از شما شعر بسازم» من چیزی نگفتم اما وقتی به روی بالکن و هوای خوب و نسیم و باغچه و شب اواخر تابستان را دیدم گویی باران نت بود که  می بارید. بلافاصله رفتم توی بالکن نشستم و این آهنگ را از بالا تا پایین نوشتم . حتی جواب ­های ارکستر پشت هم آمد واقعا کمتر زمانی بود که یک آهنگ تمام و کمال به ذهن بیاید از صفر تا صدش و به همین دلیل است که برخی از دوستان و شنوندگانی که این کار را می شنوند می گویند این آهنگ زمینی نیست و من هم معتقدم که به بنده این آهنگ را دادند و «تو ای پری کجایی» الهامی بود که به من شد ،الهامی که تمام و کمال آمد. آهنگ را برای ایشان اجرا کردم  خیلی خوشحال شد و مشغول ساختن شعرش شد.